Bij de inval van de Gentenaren in 1491 was de haveningang slechts beschermd door een open bolwerk. In 1506 begon men met de bouw van een ingewikkeld verdedigingswerk om dit zwakke punt op te heffen. Als ontwerpers en uitvoerders worden Domien de Waghemakere en Rombout Keldermans genoemd. De versterkte haveningang werd aan weerszijden geflankeerd door een poort voor het wegverkeer, terwijl bovendien aan beide zijden van de voor zout water toegankelijke haven een keermuur werd gemaakt, waarachter zich het zoete polderwater bevond. De poort is geheel bekleed met witte Belgische kalksteen. Over de haveningang werd een dertig meter lange en een zes meter brede gemetselde overkluising gemaakt, aan de buitenzijde afsluitbaar met ijzeren draaihekken. Binnen de beide landpoorten ontstond op deze wijze boven het water een stenen plein. Het geheel werd aan weerszijden afgesloten door een ronde toren. Voor de beide ingangen was een houten klapbrug. In het front boven de waterpoort bevinden zich drie overwelfde cellen, waarin schietgaten en kijksleuven zijn aangebracht. In de beide torens werden kazematten aangebracht. In de stadsmuur aan de westzijde is een trap in een overwelfde gang, waardoor men in de kazemat onder in de westtoren kan komen.

In de westelijke wand van de overkluisde haveningang is dicht achter het draaihek aan de buitenzijde de toegang tot een kleine vluchttunnel van ruim twintig meter lengte door de waterscheidingsmuur, aan het einde afgesloten door een deur. Aan de oostzijde is een kleine gang tussen de havendoorgang en de ruimte onder de valbrug van de noordpoort. Hierdoor kon eertijds het polderwater bij te hoge stand worden gespuid op het open buitenwater van de haven. De spuikoker kon met een schuif worden afgesloten. Het is mogelijk dat de vluchtgang aan de westzijde oorspronkelijk ook een dergelijke spuiopening is geweest.

In 1618 werd het bouwwerk in het hoge aardwerk van het nieuwe bastion Brederode opgenomen en het was sedertdien onzichtbaar. Door toedoen en onder de bezielende leiding van de heer P.J. Brand werd sedert 1957 het ontgravingswerk en de restauratie van de belangrijke delen die waren overgebleven ter hand genomen. De kalkstenen buitenwanden waren uitzonderlijk goed behouden gebleven. Ook de oude bestrating en de kademuren van de haven binnen de stad bleken nog grotendeels bewaard.